Zapewne znasz pojęcie „stoicki spokój”, czyli spokój niczym niezmącony, niezachwiany, niewzruszony. Wiele razy marzyłam, żeby mieć w sobie taki spokój. Przydałby się na co dzień. Na szczęście można taki stan spokoju osiągnąć, ale wymaga to czasu i wysiłku – jak wszystko zresztą, co w życiu wartościowe.
Można zacząć od nauczenia się, jak się nie martwić, czyli jak przestać zatruwać sobie życie sprawami, na które nie mamy wpływu. Napisałam na ten temat e-booka, który możesz pobrać TUTAJ w podziękowaniu za zapis do Newslettera z Charakterem.
Ale nie tylko spokoju możemy uczyć się od stoików. Wszystko, czego nauczali miało na celu kształtowanie ludzi z charakterem. I chociaż dzisiaj – zapewne – nie zgodzilibyśmy się z częścią poglądów stoików, bo mamy inną wiedzę o świecie, to jednak nie będzie przesady w stwierdzeniu, że w dziejach człowieka nie było takiej szkoły filozoficznej (czy jakiejkolwiek innej), która by tak bardzo stawiała na odpowiednie ukształtowanie charakteru człowieka.
Stoicyzm jest doskonałą przeciwwagą dla współczesnych czasów, w których rządzą emocje, uczucia, ekstrawertyzm, bicie piany i robienie szumu wokół siebie, pogoń za szczęściem mylonym z przyjemnością. I zapewne dlatego dla jednych jest bardzo pociągający, a dla innych skreślany już na wstępie. Dla mnie jest wartościowy, ponieważ nie ślizga się po powierzchni naszych doznań, lecz zagląda do naszego wnętrza i buduje to, kim naprawdę jesteśmy.
Cenię stoicyzm dlatego, że:
- Jest filozofią mądrej i wytrwałej pracy nad sobą.
- Uczy dystansu do siebie i do wszystkiego dookoła.
- Uczy odróżniania tego, na co mamy wpływ, od tego na co nie mamy, dzięki czemu łatwiej można zdecydować, co warto robić, a czego nie, czym się przejmować, a czym nie.
- Uczy dążenia do tego, co ważne, szlachetne i doskonałe.
- Pokazuje, że warunkiem szczęścia i wolności jest panowanie nad swoimi emocjami i namiętnościami, a nie uleganie im.
- Uczy, że człowiek ma określone powinności w stosunku do siebie, do innych ludzi i do całego świata. Sposób i jakość wypełniania tych powinności jest ważnym elementem naszego człowieczeństwa oraz sprawiania, by świat stawał się lepszy i przybliżał się do swojego celu.
- Uczy, jak żyć zgodnie z rozumem i naturą (rozumianą jako natura człowieczeństwa oraz jako prawa naturalne, którym podlegamy). Dzięki temu będziemy w stanie opracowywać skuteczne rozwiązania, a nie pogrążać się w smutku wywołanym nieszczęściem.
- Uczy życia celowego, bo całe życie, wszystko, co istnieje zmierza do jakiegoś celu. Od nas zależy czy właściwie w tę celowość się wpiszemy i będziemy czerpać z tego radość, czy będziemy się jej sprzeciwiać, marnując swoje życie. Zdaniem stoików, człowiek nie jest jedynym kowalem swojego losu.
- Zachęca do poszukiwania wiedzy i doświadczenia o sobie i o świecie, co pozwala lepiej zrozumieć prawa rządzące w życiu oraz nabrać dystansu do naszych osobistych problemów.
- Zachęca do skromności, do twardego stąpania po ziemi i realnego oceniania siebie, przez co można uniknąć rozgoryczenia i pustego życia.
Stoicy ćwiczyli swój charakter, aby osiągnąć cztery cnoty: mądrość, sprawiedliwość, odwagę i umiarkowanie. Ta ostatnia dzieli się na samokontrolę, dyscyplinę i skromność.
Najbardziej cenię sobie stoicyzm z czasów Seneki, Epikteta i Marka Aureliusza.
Pozostaw komentarz